Niet voor niets stond dit gegrift in het fries van de tempel van de zonnegod Apollo in Delphi, die de vroegere heerseres
van het heiligdom, Gaia, in de vorm van een reusachtige slang had verslagen. Het symbool van de instinctieve mens
werd vervangen door het ‘licht’ van de mannelijke ratio. Het ware Zelf omarmt beide als twee aspecten van de mens
oftewel de dualiteit, die overstegen moet worden om tot de harmonische Eenheid te geraken. Toch is ook dit maar
een stap op weg naar de eeuwigheid. Het ideaal van de onsterfelijkheid van de mens wordt uitgedrukt in zijn
onstoffelijkheid en eeuwigheid’s bewustzijn. Het Ideaal moet zich aan mij openbaren en niet omgekeerd; mijn
(beïnvloedde) gedachten hieromtrent zijn irrelevant. (KEN U ZELF – GNOTI SEAUTON; 19-12-2016)
K N O W T H Y S E L F
Do I know myself and if so, who am I? I think I know what I am not (neti,neti, not this not that),
which is identification with my mortal temporary appearance, but beyond that it is a blank and
(hopefully) unconditional thinking my farthest outpost.
A year ago I wrote that ‘It’ should reveal Itself to me and not by my volition. I seem to be certain
of my individual consciousness continuing after this incarnation in a way I cannot fathom but am
currently being prepared for. ‘Desire within desire’ brought to mind the background of knowledge
which belongs to the true Self but is often buried deep and experienced as opposing one’s more
superficial wishes. In order to hear and heed this subtle voice one has ‘to lie in waiting’. For the time
being I am content where I am at and anticipate the future with confidence. (01-01-2018)